KEHANETLER

tarafından **Wizard** Cuma 14 Eyl. 2007 - 11:01

BİRİNCİ BÖLÜM
En Acı Kehanet
Büyülü bir geceydi. Yıldızlar spot ışıklar gibi parladığı saatlerdi. Cem evin terasında yıldızlara bakıyor ve hayaller kuruyordu. Babasıyla annesiyle yaşayacağı hayattı ve liseden sonraki yaşamını düşünüyordu. Lisedeki son yılındaydı.Başarılı ve sakin bir çocuk gibi görünmesine rağmen aslında içinde fırtınalar kopan bir tipti.
Gecenin o güzel parlaklığında yıldızları seyrederken sanki babasını ve annesini yıldızların arasında görüyordu. Onları çok seviyordu. Derken hafif esen yaz meltemi fırtınaya dönüşmüştü. Yıldızlar yok olmuş Cem tedirgin olmuştu.
“Sanırım artık yatma vaktim geldi” dedi yıldızların yok olduğu yere şaşkınlıkla bakarken.İçeri girip yatağına uzandı. Yorucu günün tüm sıkıntısı üzerinden atarcasına derin bir uykuya daldı.
Dışarıda, emek sokağında her şey yoluna girmiş yıldızlar geri dönmüş ay tabak gibi dağların üstünde duruyordu. Karanlık gece adeta bir portre gibiydi. Ancak evde her şey yolunda gitmiyordu.
Annesi ve babası uykuda evde yalızca saat tiktakları duyulurken Cem kötü bir rüyada acı çekiyordu.Kalp atışları hızlanmış , yüzü buruşmuştu. Parça parça gördükleri iç açıcı değildi. Okuldaydı müdür yardımcısının odasına gidiyordu. Sinirlenmişti ve üzülmüştü odadan çıkıyor caddeye fırlıyordu durmaksızın koşuyordu. Arabaların üstünden atlıyor ve sonunda gittiği hastane oluyordu. Hastanede babasının sedyede olduğunu görüyordu.
Büyük bir acıyla çığlık atarak uyanmıştı.Odasının ışığı açıldığında annesini ve babasını görmüştü.Babasına iyi olup olmadığını sordu. Cevap olumluydu. Ancak kötü bir kabus gibi gördüğü rüya aslında pek çok şeyle bağlantılıydı.
Gecenin bir yarısında onu uykusundan uyandıran bu kabusu düşünmeden duramıyordu.Sabah olmak bilmiyordu , vakit geçmiyordu.bu sefer penceresinden bakıyordu yıldızlara aya düşünmek istemiyordu gördüğü kabusu çünkü acı veriyordu bu ona babasız hayat nasıl yapabilirdi.Ne kadar düşünmek istemese bile yine de aklına geliyordu. Sonra uyumak için gözlerini kapadı ve derin uykusuna daldı. Sabah uyandığında dağların üzerindeki ayın yerini yumurta sarısı renginde güneş almıştı.
Aşağıdan gelen kızarmış ekmek kokusu karnını açlığını katlıyordu. Biraz olsun rüyasını unutmuştu ama babasını görünce yeniden kabus aklına gelmişti o anda merdiven bitmek bilmedi.
Sofraya oturduğunda rüyanın müdür yardımcısının odasında seçtiğini hatırladı ve içini korku kapladı. Ya gerçek olursa diye düşünmeden alamıyordu kendini ve bir an düşüncelere dalıp lezzetli kızarmış ekmekleri ve ekmeğin üzerine sürülmeyi bekleyen ev yapımı reçeli unutmuştu.
Karşısında neredeyse kendi boyunda ince yapılı annesi oturuyordu. Selin hanımın ince burnu ve dolgun küçük dudakları göze çarpıyordu. Uzun kirpikleri ve kalem gibi kaşlarının altında bakanı büyüleyen tonda yeşil gözleri vardı. Cem’in gözleri de aynı annesi gibiydi. Selin hanım kötü görünmeyen derecede şişmandı ancak belli olmuyordu. Kumral saçlarına henüz ak düşmemişti ancak 30 yaşında bir bayana göre beyazların vakti gelmişti.
Tufan bey –Cem’in babası- annesinde biraz daha uzundu. .Selin hanımın aksine saçlarında beyaz vardı. Ancak kar yağmamış serpişmişti aralarına saçların. Pek dikkat çekmeyen kirpiklerinin altında içinde kaybolunası ela gözler vardı.
Cem düşünmekten kendini alamıyordu. Ya gerçekse ya olursa diye. İstemeye istemeye okula gitti. Okulda arkadaşlarının espirilerine gülemiyordu. Biri hariç.Evrim.İki aydır çıkıyorlardı.Elleri pamuk gibi derdi Cem . Gerçekten aşık olunası bir kızdı.Cildi mükemmeldi.Gözleri gri ile mavi arasındaydı. Saçları kuzgun karasıydı.Cem’in aklını başından alan kız oydu.
Ama Cem ne olursa olsun dert ediyordu kendine. Son derse geldiklerinde artık rahatlamış gibi görünen Cem,zilin çalmasıyla fırlarcasına sınıftan çıktı. Her zaman yaptığı veda öpücüğünü unutarak…
Okul bitmişti ve müdür yardımcısının odasına hiç gitmemişti.Aynı hızda okulu da terk etti. Sokağa çıktığında okuldan çıkan ilk kişi olduğunu gördü ve güldü.Evin yoluna düştü.